Selected texts from my travel diary- Part 1

“The lunatic is in my head...you lock the door and throw away the key...there is someone in my head and it’s not me” Pink Floyd

Who wouldn’t have questioned his life in a place like this?! I can’t help thinking how many sun sets and rises I’ve missed. I recall crying silently as I smoked my first fag in front of the office in Istanbul under the shadow of the Plaza palms.

They were standing there staring at me, reminding me of the fakeness of the life I had, just as fake as their existence in the road sides of the plaza entrance was!

Yet once again, I’m identifying my existence with another palm tree as I look out of the window of this bamboo shack on the seaside of this heaven I am at.

This palm hasn’t been carried here by a truck; it wasn’t produced in a green house, it has real coconuts and hosts a million ants.

There is no dark side of the moon...it's all dark!

Smoke over Bangkok!!!

This is how Bangkok have looked like for the whole week from the window of Aleksandra's place!

The Red Shirts have occupied the business district for the last few weeks and the traffic has been hell all around the city! They have moved here from where they were located next to the Khao San Street. I passed by the protesting area myself dressed in a red dress and carrying a red bag only a few weeks from now. The protesters loved the fact that a Farang chick was wearing red and greeted me cheerfully as I walked by. The place looked like a festival than a demonstration, there were families with kids running around playing, men sitting under colorful tents chatting and women cooking all around. Everyone looked peaceful and happy. However, the tension between the government and protesters has been raising, talks and negotiations ended up nowhere until hell just broke loose today!

Just on the day I'm supposed to be flying to Istanbul the government decided to take harsh action! Military troops have been ordered to marsh into the protesting area! They are using live ammunition and shooting randomly at anyone standing in their way! We have been following the news from every possible online source for the whole day! People are being shot out there as I write these lines and Thai TV channels are showing nothing! All channels are airing the same program; people singing and dancing and celebrating the king as if it was a national occasion! Internet sources say there has been about 100 people injured so far and tens dead including an Italian journalist and civilians just passing by!

There is a curfew in Bangkok; for the first time in 18 years, and I'm here! The streets are not safe; we hear the news of one more shopping mall and another European bank branch bombed! More smoke is raising from different parts of the city! Expatriate networks are warning: stay home!

I've canceled my ticket and decided to wait until things cool up a bit! Me, Aleksandra and Rob are staying in today! We will hit the nearest 7-11 to get some necessities and food before the curfew is on! Alex has a lot to prepare for school next week, I'll make her a TV from card board for her Thai students, or energy suckers as she refers to them, at her English class.

I'm a little scared and broken hearted for what has become of the city of smiles and I can only hope it will recover soon...

Lay-lo

@Ko Phangan

So days here are more or less the same. Not that it gets any boring. In fact, it is such a relief to know that things in heaven will always be as beautiful and peaceful.

The sun set and rise varies only a few minutes throughout the year. There is almost no difference between summer and winter. Watermelons, bananas and pineapples are available year round too. Oh! and coconuts! Lots of coconuts :)

We bought a hammock for 200 Baht. I hanged it in an "experimental" way. But it looks just fine and I've been using it since yesterday. Rob doesn't seem ready to use it yet; which results in me occupying it almost all of the time.

Here is a thing about hammocks. In my vision of heaven there are certainly a few. Their random and common existence here is one of the things I love most about Thailand. Thais are very creative when it comes to hanging hammocks around. I have seen them on balconies, in parks, at shops and markets. They are basically everywhere! Yesterday I saw a hammock hanged on the back of the taxi-pickup-tuk tuk-like thing. I thought the idea was brilliant.

Thai people are gifted when it comes to making things. They are very good at fishing, cooking, painting, tattoo and so on. They are simple, peaceful and self-sufficient. Almost all Thais in the South have their business in their houses. I get the feeling of walking into someones house as I step into a bookstore or a pharmacy. They have an amazing way of merging their daily life with what they do for a living. Even a Shakes and Sandwiches stand would feel like if your Thai buddy's Mom was cooking you breakfast at her kitchen at home.

There is a huge number of Thai people cooking all sorts of food on stands in the streets all over the country. Thai people barely cook at home. Not having a kitchen in an apartment is not unusual....

Sunset, the same day...

At sunset the wind stops and everything stands still. The absolute peaceful stillness blended in all tones of pink and purple on the sky feels like a magical farewell ceremony of nature to yet another day.

The Natural order of things and the harmony of their coexistence make me float with everything else around. I capture the joy of the moment of floating a lay-lo, facing the sky, watching the moon swallowed by the day light. The water so still, the skies bright blue. Every now and then a tiny wave washes my face, I can hear the singing of birds and the engine of a passing-by long-tail boat in the distance. Everything seems too good to be true. Yet, it is all real.

At night a million star twinkle in the dark blue sky. I can hardly spot any of the constellations I know. I can see a storm somewhere in the distance but I can't hear it. The palm tree the sea and the sky appear for a split second at a flash of lightning before everything is swallowed back by absolute darkness.

I'm watching the army of ants getting ready for our daily fight. Little bastards!

Vietnam'a Bombayı Ben Atmadım!!!

3 gündür Kamboçya’nın başkenti Phnom Pen’deyim yanımda Tayland'ta tanıştığım Robert ile Sarah, bir de Kamboçya'nın sınır kapısından yanına kattığımız Edward var. Edward hariç Vietnam vizesi için pasaportlarımızı seyehat ajentasına verdik. İngiliz pasaportlar tamam ama TC pasaport değil! Vize alınamadı hali ile de Vietnam planı gümledi. Onun yerine buradan Tayland’a dönmeye karar verdik. Edward burdan Laos ve Çin’e devam edecek.

Phnom Pen’in ağır bir havası var. Bugün S-21 hapishanesi ve Ölüm Anıtına gittik. Anıtın içinde sergilenmiş binlerce insan kafatası ve toplu mezarlar, hapsihanede ise hücreler, işkence aletleri ve ölen binlerce insanın portresi sergilenmişti. İnsanın insana yapabildiklerinin karşısında bir kez daha kanım dondu! Sonrası garip bir gündü. Hostele gidip üzerine uyudu herkes. Şoktaydık hepimiz, ağır bir gündü!

Yarın Tayland vizesi almak için elçiliğe gideceğiz. Son ücretsiz Tayland vizesi olacak bu. 4 Mart 2010 itibari ile 1 ayı geçen Tayland vizeleri ücretli oluyor. Pasaportların 5 gün içerisinde geri verileceğini duyunca yola pasaportsuz devam etmeye karar veriyoruz. Kuzeyde önce Kamboçya’nın en büyük ikinci şehri olan Battambang’a otobüsle ordan da nihayet Angkor Wat’a ulaşmak üzere nehirden tekne ile gideceğiz.

Kamboçya'dan İlk İzlenimler

Yolculuk tam olarak ne zaman başlıyor? Gittiğin zamanda mıdır gidişin başlangıcı? Öncesinde mi? Sonrasında mı? bilmiyorum! Tek bildiğim bir uçak biletim olmasa idi yola ne zaman çıktığımı hatırlayamacak olduğum. Arkada ne kalmıştı? Ne vardı geride? Ev dediğin bir yer var mıdır? Nasıl görünüyordu hergün geçtiğim sokaklar? Nerdeyse hatırlamıyorum hiçbirini. Ne garip bir şey bu! Sanki ömrüm hep böyle geçmiş gibi. Yoldaydım hep sanki, burlarda ya da ötede beride. Sanki biraz da öyle miydi? Mültecilik kafası!

He ne ise gerçekten bundan öncesine dair hayatla ilgili hafızamı silmiş gibiyim. Bir reset durumu! Ne komik! Giderken ellerim titriyordu, uçağa yürürken soğuk soğuk terledim, ayaklarım titredi, dizlerim boşaldı. Şimdi ise sanki hayatım burda geçmiş gibi hissediyorum. Ne saçma korkularla yaşıyormuşuz meğer, aslında kaybedecek ne az şeyimiz ve zamanımız var! İş bulmakmış, parasızlıkmış, faturaymış oymuş buymuş derken şimdiyi ne çok gelecek kaygısı ile mahfediyormuşuz! Baştan başlamak ise ne kadar kolaymış meğer. O bildiğimiz bütün kaygılar aslında korkularımızın bizi alıkoymasından başka hiçbir şey değil. Dünya her yerde dünya, insan her yerde insan ve hayat çok çeşitli yol ve şekillerlde olanaklı.

Şuan Kamboçyadayım. Sihanouk Ville denen bir sahil kasabasında. Buraya gelmeden önceki son 10 günümü Co Chang denen cennet adada geçirdim. Daha sonra ömrümü geçirebileceğim yeler listesine aldım ama yolcu yolunda gerek diyerek gene topladım çantayı çıktım yola. İngiliz iki kardeşle tanışmıştım Co Chang’ta. Onlarla beraber bir gece karar verip ertesi sabah soluğu Kamboçya’yı Tayland’a bağlayan kara sınırında aldık. Sihanouk Ville sınırdan araba ile 4 saat sürüyor. Yol boyunca neredeyse hiç beton bina görmedim. Başta çiftlik külübesi zanettiğim yapıların aslında insanların yaşadıkları evler olduğunu anladım. Muazzam bir ülke, müthiş bir doğa ve kötü yönetimin tipik bir örneği. Bir zamanların ihtişamını Ankgor Wat ile sergileyen gurulu Khmer halkı şimdilerde turistlerden dilenerek karın tokluğuna grurunu satıyor. Çocuğunu doyurmaktan aciz kimseler için gurur fazla pahallı bir lüks olsa gerek.

İnsanlar buraya gelip plajlarda güneşlenip, müthiş ucuzluğun keyfini çıkarp tatil yapıyorlar. Bu nasıl oluyor anlamaktan gerçekten acizim! Etrafında çocuk ve kadınlar kafalarında tepsiler ellerinde sepetler sürekli taciz edip bir şeyler satmaya çalışıyor. Belli ki o çocuklar okula da gitmiyor. Sabah 7’de kalktığımda ordalar, gece barda içerken de aynı çocuklar hala sokaktalar! Bunun gözüme batmasını engellemeyi çok isterdim ama etrafımda bunlar olup biterken oturup bikini izimi imha eteye çalışmaktan gerçekten acizim!!!

Sınır kapısında Sarah ve Robert’le işlemlerimizi tamamlarken Edward diyeAvustralyalı bir gezginle daha tanıştık. O da saflarımıza katıldıktan sonra çete tamamlanıp yola devam etti. Akşam Sihanouk Ville’e ulaştığımızda hava kararmış biz de artık yorgunluktan bayılmak üzere idik. Dolayısıyla önümze çıkan ilk ve en lüks yerde geceyi geçirmeye karar verdik. Bunun günahı günlük 20 dolar, denize sıfır ve konforu de pek bir yerinde olunca bir baktık 3 gündür burdaymışız. Bugün Kamboçyanın Başkenti olan Phenom Pen’e yola çıkma kararı alıp bileti de aldık. Yarın orda olcağız.

Sihanouk Ville aslında fena bir yer hiç değil ama Tayland’tan sonra burda denize giresim bile gelmiyor. Üstelik etrafta o kadar çok dilenen, bileklik ya da meyve satan çocuk, yanında taşıdığı sepetle manikür pedikür ağda hizmeti sunan kadın, bacaksız ya da kolsuz dilenen erkek varki en kalpsiz olan bile fazla dayanamıyor. Elinden bir şey de gelmiyor ya insanı gerçekten kahr ediyor. Keşki dünyayı kurtarabilseydim. Maksimum yapabildiğimiz çocuklara yemek ısmarlamak ya da pazara peşlerinden sürüklenip okul çantası ve üniforma almak. Ama bu da aslında o kadar yanlış ki. İki ucu boklu değnek. Çocuklar da bunu kullanıp tursitlere bir şeyler aldırmayı zaten böyle başarıyor. Ve aldıkça onlara bir şeyler dahasını ya bizden ya da başkalarından istemeye devam ediyorlar. Gidip bir yere bağış da yapılamıyor. Çocuklar adına çalışan kar amacı gütmeyen kuruluşun genel sekreterinin kara para akladığna dair dedikodular dolanıyor. En iyisi burlarda bir okulda gönüllülük esası ile ve karın tokluğuna bir süre çalışıp çocukların eğitimine direk katkıda bulunmak ama onun için henüz erken, şayet henüz dolaşma miadimi doldurmadım ve karar vermek için henüz çok erken.

Velhasıl kelam yarın Phenom Pen’e doğru sabah erkenden yola çıkmaca. Bir çanta toparlama faslı daha. Toplam mal varlığım bir sırt çantası iken hala ne çok şeyim var diye düşünmeden de edemiyorum...

Bilek

Chiang Mai'den otobusle Lampang - 2 saat
Lampang'tan "hızlı tren" ile Bangkok - 9 Saat
Bangkok'tan araba ile Trat - 5 saat
Trant'tan feribotla Ko Chang (Leam Ngop) - 45 dakika
Leam Ngop'tan Tuk Tuk ile Hat Nam (Lonely Beach) - 30 Dakika

Bu yolculuğu kesintisiz tamamladıktan sonra Lonely Beach'te Ingilizler tarafından işletilen Magic Garden'e ulaştık. Aynı gece sevgililer günü ve Çin yılbaşı münasebeti ile plajda dev parti vardı. Kaçırcak değilim ya ne uykusu, duş, yemek, parti.

Hesapta bir iki bira içecektim ama vodkalar kovalarda satılınca ve bir iki kovadan sonra kova paylaşımcılığı sarınca ortalığı gene ip koptu. Havaya zıplayan Lüb bileğinin üzerine 45 derecelik bir açı ile inince de bilek burkar. Bilek şişti karpuz kadar. Şimdi voltaren, buz, hindistan cevizi yağı, Thai masaj uygulamaları ve iyileşene kadar temebellik.

Ko Chang güney doğu sahilin batısında bir ada. % 75 oranla hala yağmur ormanları ile kaplı ancak oldukça popüler ve hızlı gelişiyor. Şimdilik hala büyük otel, tatil köyü gibi işletmeler yok. Çoğunlukla babmboo ve palmiye yapraklarından yapılma kulubelerden oluşuyor. Ortalık Ingiliz kaynıyor, gezginden çok tatilci, partici tayfanın uğrak yeri. Dün Long Beach'te denize girdim. Su üzücü şekilde kirliydi ama buralılar arasıra oluşan akıntılarda suyun plaja çöp taşıdığını onun dışındaki zamanlarda temiz olduğunu söylediler. Peh!

Buraya aşık olup yıllardır burada yaşayan çok yabancı var. Dinçat abi de 1,5 sene önce Türkiye'de inşaat işlerini batırınca döner yapmayı öğrenip dükkan açmış. Bir yandan progressive house dinlerken tavuk döner yemek ve bilardoo oynamak olanaklı hale gelmiş böylece.

Döner deyip geçmemek lazım, Thai yemeklerinin hayranı çok ama ben onlardan biri değilim. Sabah acı pılav yemek ile pek barışık değil midem. Ama yemek Tayland'ta kesinlikle sorun değil. Sokakta bir yığın yemek arabası var, suşi'den domuz sosis'e kadar herşey yenebiliyor. Yok illa kahvaltıda omlet yiycem derseniz de hertür Ingiliz, American, Denimarka vs kahvaltısı bulmak mümkün. Dinçat abi bizimle koyun peynirini, çemenini ve zeytinlerin yarın sabah kahvaltısında paylaşacak. Çay da demlerim çın çın içeriz dedi.

Güney tabi kuzeye nazaran çok sıcak ve nemli. Benim saçlara da bir çözüm bulmak şart oldu. Kıyamadım ördürüverdim. Böylece hippi gezgin modasına da katılmış olduk.

Bugün bizimkiler tekne turuna gittiler. Cıvar adaları dolaşıp şnorkelle dalcaklar. Ben burda kaldım ayak bileği bakımı, günlük tutmaca, foto çekmece ve bardaki Puk'la Thaice dersi. Bir ara da ayak masajı ve plaj.

Chan rak teu :) (I Love you)

Nothing like a cold beer on top of a mountain

I asked people around about the date but no one is sure! I love this!

After a three hours walk up mountain we arrived at the Lahu mountain tribe village. The view is fantastic. The forest is incredible!

Right now I’m chilling inside my pink net which separates my mattress from the 10 others next to it in this one room bamboo shack! I’m waiting my turn for a Thai massage

from a Luhan Tribe lady; my muscles are

crying for it after all the climbing we did today. We are a group of 11 people from different countries and we have an extremely fun Thai guide called Jack! He prefers us calling him Captain Jack! We are all to sleep in the same room and eat together for the next two days.

Before we took off for a 3 hours- 8 KM hike, we had an elephant ride at the elephant park near the river. Those who dared were allowed to ride on elephant necks; “No thanks! Not me!” Instead I voyaged at the carriage and enjoyed feeling like an Indian Queen! Yet this did not save me from being sprayed with the water Mr. Elephant sucked from the river! The queen was covered with Elephant spit!

A baby elephant came along through the whole trip, apparently one of the elephants we were riding was his mother. Watching the baby elephant swimming in the water and rolling in the mud was like nothing I’ve seen before.

On the way to the elephant park earlier today we visited the village of the Long

Neck Tribe. That was a real disappointment. You basically pay 500 Baht to see people and take pictures of or with them as if they were in a zoo. I couldn’t shake the thought of the forced smile of the women with rings on their necks for the rest of the day. I really didn’t like the fact that there was a church inside the village! I couldn’t help saying: “O

h! Not you again?!”, out loud, as I saw Jesus on a the cross inside the little bamboo church.

We were told that the women of the tribe wore the rings to protect their necks from tiger bites or because the leader of the tribe came up with this genius idea as a way of identifying beautiful women and keeping them in the village as it would be impossible for them to live with them necks anywhere else.

I certainly like the Luhan Tribe village better. It is real. I’ve found out that there is no school here; the kids with rich families go to some other distant village to study. The rest of the kids either learn from them or basically get no education. I spoke to the guide and he said the head of the tribe would welcome the idea of me staying and teaching the kids for a few months given that I solve my migration issues with authorities, and that they would provide me with food and shelter. I note this down to be considered as an alternative later on, perhaps in a few months.

Tomorrow we go rafting at the river then we head back to Chiang Mai. I will go to the Monk Chat point in Wat Chad Du Lueng to find more about the possibilities of staying at some temple and practicing meditation for a few days.

A woman dressed in a colorful dress with bells hanging from her skirt has just opened my net and asked me to get ready for my first Thai massage...