Acayip Prodüksiyon Hararetle Sunar: Grup MAŞRAPA

Kural: Herkes Çalamadığı bir enstrümanı çalacak
Kostüm: Fehmi Abi
Amaç: Bakalım Dayak Yiycez mi?
Maşrapa: Alaturkanın olmazsa olmazıdır. Teyemmümde kullanılamaz.

İzleyiniz:

http://vimeo.com/18246005

Only after the last river has been dried... A tribute to Alakır River

"The Average man in the city has a dream of moving to the South after retirement. He thinks: I will establish a farm and plant tomatoes and gather them. I will practice farming and sell my products and make a living. This is a dream many people have. I think the existence of these villages is very useful in revealing the reality or the illusion about this dream" says Birhan, a Turkish young man who lives an anti-capitalist life with his beautiful wife in a village near Alakır river on the valley of Kaz mountains.

Birhan has moved with his wife to live a self efficient life in the valley 9 years from now. He was fed up with almost everything in the city life. The greed, the competition, the injustice, politics, religion and a sick sick society. Birhan and Tuğba have worked for quite a bit after finishing university and have already lived all their lives in Istanbul. Until one day they decided that was it and took off to India. They didn't have much money and they have never been luxury freaks. So they traveled on basics and stayed at peoples houses instead of hotels. Running on a tight budget they managed to stay in India for a year, where they were inspired by the modest life styles of local Indian communities in different parts of the country.

They knew before they returned that they would not be able to live in the city anymore. They were certain they couldn't return the system, they did not want to contribute to it "buying their ignorance with their money" as Birhan described it in the script, which I have justed completed translating from Turkish to English, of an upcoming documentary of Bingol Elmas that will touch upon on the issue of Hydroelectric power stations in Turkey besides other ecological rural and urban concerns and their affects on people lives, mainly building on the story of a young couple: Birhan and Tuğba.

Though the issue has not been given the public attention in deserves through the Turkish media, it remains a major crime committed in Turkey against nature and the ecological system in different locations throughout the Anatolia region where such stations are built, let alone the destruction of a number of important archeological sites such as Hasankeyif and Halfeti.

What is happening is that a corporation decides to produce Hydroelectric power. Hydroelectric power is produced by water power. So, to get water with a flow strong enough to produce power you need to gather massive amounts of water in a pool, let the water run over a massive concrete dam, forming a massive waterfall.

Well it might all sound just OK. But let us take a closer look. What is happening here is this: to gather that much water you need to dry up a multiple number of rivers in the region. So as a corporation you lobby with the government and you buy the land, that might have been untouched for over 60 years and inhabited by people with simple lives, including the rivers in that given land and ignoring the people as if they did not exit. Next, you suck the water out of rivers through massive pipelines you build on land that has remained untouched until you and your machinery stepped in. The rivers dry as your greed grow and as all the animals, plants and other species and therefore you die, as the river dry! What part of the picture don't you really get?

People who have lived efficient and simple lives around these rivers for generations, can no longer stay. Where there is no water, there is no life. They never had enough money to buy the land. They were just there farming it and making simple and modest livings. But now the corporation owns the land, there is no water and they are forced to leave. Yet, they resist! They protest and through stones at representatives of multinational corporations, they sing for land and seeds and flowers while men in suits look down at their funny looks and show them documents sealed by ministries of environment and forestry saying they own the land, the rivers and the water! They own the means to human lives whom all they wished for is to be left alone in peace.

People are forced to move to cities, to live in urban ghettos and to serve as brand new cheap labor force, only to later become once again victims of urban planing and development projects, but that is another long long story.

Dried rives and vanishing natural and human lives on one side, there is yet another darker side of the rusty dirty coin, the smallest representative of the monetary bloody system. While water is gathered on one side drying up rivers, it floods other locations in massive amounts enough to cover entire villages and archeological sites and remains of civilizations of the Anatolia that might have stood there for hundreds if not over a thousand of years. Goes without saying that people of flooded villages are also forced to move to join the destiny of people of dried rivers in dirty city ghettos, with no access to public services and hardly any culture at all.

Birhan says: I live here and I listen to the noise of bulldozers wiping out the land around me with all the life within it everyday, the man in the city doesn't here them. You are damn right Birhan! We do not hear them because they are long gone after they have swept everything away. We are left here living in boxes and buying food rapped in trees and dried rivers and dead turtles and bees. We hardly hear them bulldozers, but for whatever the good it might do, this is just to let you know that the noise of the destruction that we have caused is earsplitting! I wonder how they still do not hear!?!

P.S

I haven't spoke to any of the people involved. My information is based on data I personally collected through the internet and through the text of the documentary mentioned above that I have translated from Turkish to English. I have rephrased comments of people involved as I remembered them rather than quoting their exact words. It is important to underline that the aim here is not to report some news as the issue is quite an old one and is far from being news anymore, it yet remains an emergency. I simply got steamed up at the whole thing and it inspired me to write what I have written above.

So for more information you should look up:

http://m-h-s.org/ilisu/upload/PDF/2010/Invitation_Dam_Conference_Nov_2010.pdf (Eng)

http://www.alakirnehri.org/AN.html the website is not without its problems but scroll down, click the album, scroll down again and you can click on the pictures to listen to the album that the Alakır River Movement have recorded to finance the expenses of their resistance.

http://alakirnehri.blogspot.com/ (Turkish)

http://www.facebook.com/profile.php?id=100000188595481

http://www.facebook.com/group.php?gid=251511550556 Brotherhood of Alakır River page on Facebook

http://ekolojiagi.wordpress.com/2010/07/23/tugba-ve-birhan-evimizi-alakir%E2%80%99i-rahat-birakin/

http://www.sekizsayfa.com/haber/2560-arastirma-baska-bir-dunya-mumkun.html

http://www.sonirmak.org.tr/sido/ this is the website of an independent orchestra named Son Irmak (Last River), their concert locations and music is very impressive

Let the rivers flow...

spider woman in pajamas a.k.a tuck a sock and shut the door

Being an independent woman able of fixing things around the house without needing a dude has always been a source of pride for me. I always show it off and mock female friends who can't change a light bulb or the door lock, the later which has proved to be a vital ability in case of the urgent need to lock a boyfriend out.

Well, I might have pushed the limits this Monday, I confess. I live in an apartment with a spectacular view to the Bosphorus bridge. It's rented and I'm a guest. So No I'm not one of them lucky bastards. I'm thankful. But, there is a building of Zurich Insurance right in front of my window. The building has an open roof on top where employees take their smoke-coffee breaks. The place is so close, one can actually see faces in detail. I almost feel like I know them, the blond girl with short hair, the fancy shiny suits guy, the on-the-phone for ages with the boyfriend chick. I feel like almost saying good morning to each one of them. I can't complain though. In fact, I love the fact that they are there stuck in an office while I'm having my coffee in pajamas. Obviously, we have made our choices, I really can't feel sorry for them.

Funny how even at these little rented boxes we live at in cities and call homes, one can still have the settings just enough to write a whole screenplay. My life feels like a TV Show, which makes me wonder why people watch TV instead of just looking around, watching things and people, observing, taking a close look at things. Anyway, so I woke up just as usual that Monday morning in my little box in the city of a 15 million others doing their thing, to yet an another happy happy day waking up without an alarm clock. I crawled out of my bed and sleep-walked to the kitchen for a cup of coffee.

The moment I turned back I realized I have locked myself out of my room. Don't panic! I thought out loud! I stood there for a bit staring at my locked door and sipping on my coffee. It didn't take me much before I was filled with the confidence in my ability to fix this. Rule one, I thought, every problem is fixable. I can't be locked here forever. So yeah, I'll fix it. So I kicked hard. The door opened.

Yet, that was not going to solve the problem. So first I found a screw-driver and literally screwed the lock. I wanted to test the damage so I closed the door just to lock myself again only this time in instead of out! My coffee was on the other side this time! I was stuck in my room with no coffee and my coffee was getting cold. I wasn't as calm. I couldn't kick. I had to pull hard and that was not doable.

So thats how I ended up walking out of my window like spider-woman-in-polka-dot-super-hero suit (or pajamas) and bad bad hair, wall-crawling to the window of the living room while being watched by a whole office on their coffee break. I'm sure my ass was all what Zurich Insurance talked about that day. Yet, I can only be proud for brightening up their Monday. I made it before my coffee got cold, the lock is on the floor and I tuck a sock to shut the door. Brilliant!

No Man's Land

Mom loaded the green portable car fridge with ice and peaches. We packed some clothes, our long missed swimsuits and the passports then hit the road. Myself, my sister Faten and Mom. We had a blue car that Fatin and I loved dearly, we even knew its' plate number by heart. We lived in a small house in the middle of a peach farm in the outskirts of Amman. My Mom was a teacher and we would travel for three months each year from my 10th to the 13th birthday through the summers of 1988 to 1990 up until the 1st Gulf War.

We used to drive from Amman to Istanbul and back within three months. We would drive North and through Syria to Turkey then follow the Mediterranean cost all the way up to Istanbul. On the way back we would follow a shorter route crossing the Anatolia to Syria and finally to Jordan; "home" at the time.

We would drive all day then find a decent hotel to spend the night wherever we were at before the sunset. Next day we would have an early start, wake up, get breakfast and, as the sun rose on the top of the nearing mountains, we would hit the road again . I do remember one remarkable exception to this; it was dark one time before we managed to get to any signs of civilization. We were basically at the middle of nowhere and Mom was about to fall asleep after driving for most of the day. We were about to give up when we noticed a gas station in the distance. We drove to the station, Mom put all our valuables in the car boot and parked leaning the back of the car on some wall. We settled ourselves to the chairs and fell asleep. That night I dreamed of flying buses and massive lollipops. We woke up next morning to the tapping of a guy on the windows of our car. He was holding a tray with a tea pot and glasses on top. We barely spoke any Turkish at the time but we still managed to make some conversation as we shared breakfast with this kind perfect stranger before we hit the road.

I have hundreds of memories from these trips but perhaps the most vivid are those of crossing borders. I remember how much I enjoyed the whole adventure of crossing a border; the sudden change of things on the other side and the ambiguity of the distinction. Observing and experiencing this would later become a hobby. I think what I love most about the whole thing is the feeling of absolute freedom after departing one country and before entering the other. Perhaps the reason why, opposite to many others, I enjoy spending hours in airports watching people from all over the world in this transitional space where no one is at any country and everyone is going somewhere.

Yet, there is something that makes land borders more special than airports. Flying from one place to another one would miss out border cities and border people. There is something about border cities and people that had always amused and confused me, even as a little kid. I used to -and in fact I still do- love observing the differences and similarities of people and places as I cross from one country to another. Land borders have a completely different reality. As cut and dried as the crossing points are, the transition between people, culture and geographical terrain remains yet vague and intricate.

I remember how hard I found it to understand as a little kid with a simple perspective on life why people couldn't cross invisible boundaries. The idea itself sounded ridiculous- and proved to be so as I grew up. I recall bombarding my mother with questions and her telling us how unnatural and meaningless political borders are. She would tell us stories of people separated by borders and of how borders were drawn in the Middle East. She would explain why people in Aleppo spoke Turkish and why those on both sides of the Syria-Jordan border spoke the same dialect of Arabic. Meanwhile, I would lean my face on the rear window of the car, watch the soldier at the crossing point behind us get smaller in the distance and the moon follow us as we edged of. I would think of the broken red lines we draw between countries at school and enjoy the ride on no man's land.

The idea of No Man's Land never ceased to amuse me. As strange as it may sound it is on these buffer zones where a sudden sense of belonging enfolds my soul. I have never really stayed in any place long enough to develop a sense of belonging throughout my life. Yet, for some reason No Man's Land has always felt Home!

Şam yollarından seçmece notlar

Halep sokaklarının labirentinde dolaşmak zamanda yolculuk yapmaya benziyor. Daracık koridoların oluşturduğu arnavut kaldırım taşlı sokaklara açılan minicik kapılar içerdeki hayatları hayal etmeye itiyor beni. Siyah metal işlemeli kapıların insan eli şeklindeki tokmakları ince bir işçiliğin eseri. Kapıyı çalıp tanrı misafiriliği yapsam, bana çay ikram etseler, evin içine görsem diye geçiriyorum aklımdan. Kapıların ardındaki avluya açılan odaları, avludaki fiskiye ve yasemenleri görmek istiyorum. Neyseki akşam yemeğini bu sokaklarından birindeki lokanta olarak hizmet veren bu evlerden birinde alıyoruz. Merakım inceden de olsa gideriliyor.

Çirkin binaların ve gürültülü sokakların olduğu caddedeki bir hanın içinden geçerek bir arka sokağa geçiyorum. Bu sefer de İtalya'da bir meydana ışınlanıyorum. Bir Mornite bir Rum Katolik ve bir Ermeni kilisesinin karşılıklı durdukları bir meydanda buluveriyorum kendimi. Meydanın ortasında St. George'un bir heykeli dururyor. Klisenin iki kulesinin tam ortasında dolunay parlıyor. İçeri giriyorum. İçerde ayin yapılıyor. Sırada dizili Hiristyanlar tek bir ağızdan Arapça ilahi söylüyor. Karşıda papaz beyazlar içinde elinde bir buhurluğu sallıyor. Köşedeki kadınlar mum dikiyor.

Ordan çıkıp yan kliseye giriyorum. İçerdeki avluda fiskiyenin etrafında 3lü koltuklarda beşerden minicik yaşlı kadın oturuyor. Kekler, çaylar gidip geliyor. Çocuklar ortalıklarda koşturuyor. Yaşlı kadınlar kıkır kırkır Papazla şakalaşıyor. Hepsi şenşakrak. Hepsinde bir süs püs, ayin yeni bitmiş sonrasının kakara kikirisinde herkes. Bir kadın gelip benimle kırık bir Türkçe'yle sohbet ediyor. Ermeni. Avucumun içine topladığı yasemenlerden bir kaçını sıkıştırıyor. Bir diğeri kek ve çay ikram ediyor.

Hama'dan sadece geçiyoruz. Sokaklar bomboş. Dükkanlar kapalı. Bayramın hiç bir günü çalışılmıyor. Şehrin tam ortasında bir cami var. Bahçesi mahşer günü. Çocuklar, kadınlar, mısırcılar, baloncular ama bir gariplik var. Bütün kadınlar tepeden tırnağa kapalı. Yüzleri bile. Küçücük kızlar bile. Camiye girmek için örtünme zahmetine bir kere daha katlanasım gelmiyor, onun yerine otobüsün yanında bir sigara tüttürüyorum. Mavi eşofman üstü giymiş ve tazecik tecavüz suçundan bir şekil firar etmiş bir tipleme durup beni göz hapsine, tabiri caiz ise göz tecavüzüne tutuveriyor. Önce dik dik bakarak "Ne bakıyorsun" manasında bir harekkette bulunmanın faydasını alamamanın dehşeti ile otobüsün içine kaçıyorum. O da yetmiyor, yere otururyorum. Tip kapıdan içeriye kafayı uzatıp bakıyor. Kapıyı kapatıp bekliyoruz. Bir an önce uzaklaşıyoruz.

Bu arada 80lerde Hama'da Müslüman Kardeşler adlı lanet kuruluyor ve rejimi ele geçirerek şeriat devleti kurmak üzere askeri üse saldırıp 20 askeri öldürüyor. Olay Hafız Esad döneminde gerçekleşiyor. Esed'in yanıtı net: havadan ve karadan saldırı ile 1 günde 20,000 kişi hayatını kaybediyor. Şehrin bir girişine bir çıkışına olmak üzere iki adet Esad heykeli dikiliyor ve mevzu süresiz kapanıyor. Bana kapanmış gibi gözükmüyor pek, potansiyel olarak oracıkta duruyor. Havadan gelen çözümler ufuk genişletmiyor sadece kelle uçuruyor; yerine aynısı aynen yeniden geri türüyor.

Seyyide Zeynep'ın kubbesi ve kapıları saf altın. Caminin iç duvarlar yerden tavana ayna işçiliği ile kaplanmış. Kadınlar bölümü can pazarı. Kapıda siyah çarşaflara sarılsam da arkamdaki logodan kapalı olmadığım anlaşılıyor. İtiş kakış mahşer günü ezilme tehlikesini göze alarak dalıyorum içeri. Hüseyinin kafasının gömülü olduğunun söyendiği bir türbe var binanın içinde kadınlar ona dokunmak için birbirlerini eziyorlar. Getirdikleri bebek kıyafetlerini ona sürtüyorlar. Kimi namaz kılıyor, kimi hüngür hüngür ağlıyor. Birbirlerine küfr ediyorlar saçımı çekiştiriyorlar. Elimdeki ayakkabıma işaret edip Haram! Haram! diye bağırıp beni itiyorlar. Can havli ile kendimi dışarı atıyorum. Dinlerden bir kez daha nefret ediyorum.

Zenobia Roma imparatoruna kafa tuttu. Palmira'dan çıkıp tüm Şam'ı , Arap yarımadasını ve hatta Mısır'ı işgal etti. Resiminin olduğu para bastırdı. Palmira Hadria'nın eline düşünce de kendini zehirledi. Tapınıkları, agorası ve ilk vergi yasası yazıtları, tetrapilon ve sütunlu yolları ile Palmira nefes kesen bir vaha. Zeytin ve hurmalarının lezzeti de tarif edilmenin ötesinde.

Günde 3 öğün humus yemeye ve naneli çay içmeye özen gösteriyorum. Bu toprakların kokusunu ve tadını seviyorum.

Crossing continents

No doubt Istanbul is so beautiful. The seagulls scrolling above the boat as we cross continents, its magnificent! Its just that the planet is too big and I need to keep going. I don't think I have enough time to waste in familiar places, seeing the same people, getting drunk and walking the same streets back to some place I barely call home.

Home doesn't lay at any of the ends I look for. I'm not after any ends at all. I'm just happy to be a part of the flow, go with the flow...

My existence does not have a purpose. It does not need one. All I need is to be free and I'm willing to take the consequences.

Every scenario is possible; there is no such thing as less or more risk. Risk is always there. Risk is what we rather call fear; fear of the unknown. As if we could ever know anything for real.

It is when you realize how different things are and how similar they are at other ends that you get to understand why leaving is not at all more risky than staying.

Obsession with the familiar and the presumably "known" rather than seeking for the hidden unknown! Why would anyone make such a choice?

Would you go for one color when you can get the Rainbow? I don't think so :)

maybe not

Shut up and listen! To what your inner voice is saying, and when it says nothing, what is it that you do? seeking understanding for its only a habit, all without knowing, where things are meant to go! But what if no wisdom, could really ever solve it, and so what if its meant to be, forever misunderstood. Like words without meaning, when only put together, perhaps for no reason, could maybe mean a lot. Well...what ever makes you happy, so why the hell not:))

Swing

Well yeah I am a morning person. I love early morning more than any other time of the day. Mornings are full of hope; each and every morning is a brand new begining in this beautiful planet. Mornings are silent and deep. They carry the breeze of the night before and the first lights to the new day. There is something about mornings that reminds me of me.

I do remember hating some mornings though. I doubt anyone could possibly like a morning that pushes you out of your warm bed into streets full of cars and offices with no windows. It is so not the case though if you are running on a chicken alarm!! I fall asleep into frog symphonies and wake up into chicken fight almost every day. The sea is only a blind walk away; I close my eyes and jump in; follow the fishes into the brand new day.

Summer will be over, eventually, I know. But did I not give up thinking what was and what will be. Whatever is is now and whatever is later is yet to come and we'll see.

Swing me to the morning light and let the world just BE!

and sing.............

Swing high, swing low
Swing to and fro
Not fast, not slow

A little swing can do more
than anything else for you
Swing out, swing in
It's not a sin
So let's begin
You'll never get the gate if your swinging is up to date

When your one and only
Complains that he's lonely and blue
A rhythmical campaign can do more than champagne
To see him through
Swing high, swing low
Swing to and fro Not fast, not slow

(Ralph Freed / Burton Lane)
1937

Selected texts from my travel diary- Part 1

“The lunatic is in my head...you lock the door and throw away the key...there is someone in my head and it’s not me” Pink Floyd

Who wouldn’t have questioned his life in a place like this?! I can’t help thinking how many sun sets and rises I’ve missed. I recall crying silently as I smoked my first fag in front of the office in Istanbul under the shadow of the Plaza palms.

They were standing there staring at me, reminding me of the fakeness of the life I had, just as fake as their existence in the road sides of the plaza entrance was!

Yet once again, I’m identifying my existence with another palm tree as I look out of the window of this bamboo shack on the seaside of this heaven I am at.

This palm hasn’t been carried here by a truck; it wasn’t produced in a green house, it has real coconuts and hosts a million ants.

There is no dark side of the moon...it's all dark!

Smoke over Bangkok!!!

This is how Bangkok have looked like for the whole week from the window of Aleksandra's place!

The Red Shirts have occupied the business district for the last few weeks and the traffic has been hell all around the city! They have moved here from where they were located next to the Khao San Street. I passed by the protesting area myself dressed in a red dress and carrying a red bag only a few weeks from now. The protesters loved the fact that a Farang chick was wearing red and greeted me cheerfully as I walked by. The place looked like a festival than a demonstration, there were families with kids running around playing, men sitting under colorful tents chatting and women cooking all around. Everyone looked peaceful and happy. However, the tension between the government and protesters has been raising, talks and negotiations ended up nowhere until hell just broke loose today!

Just on the day I'm supposed to be flying to Istanbul the government decided to take harsh action! Military troops have been ordered to marsh into the protesting area! They are using live ammunition and shooting randomly at anyone standing in their way! We have been following the news from every possible online source for the whole day! People are being shot out there as I write these lines and Thai TV channels are showing nothing! All channels are airing the same program; people singing and dancing and celebrating the king as if it was a national occasion! Internet sources say there has been about 100 people injured so far and tens dead including an Italian journalist and civilians just passing by!

There is a curfew in Bangkok; for the first time in 18 years, and I'm here! The streets are not safe; we hear the news of one more shopping mall and another European bank branch bombed! More smoke is raising from different parts of the city! Expatriate networks are warning: stay home!

I've canceled my ticket and decided to wait until things cool up a bit! Me, Aleksandra and Rob are staying in today! We will hit the nearest 7-11 to get some necessities and food before the curfew is on! Alex has a lot to prepare for school next week, I'll make her a TV from card board for her Thai students, or energy suckers as she refers to them, at her English class.

I'm a little scared and broken hearted for what has become of the city of smiles and I can only hope it will recover soon...

Lay-lo

@Ko Phangan

So days here are more or less the same. Not that it gets any boring. In fact, it is such a relief to know that things in heaven will always be as beautiful and peaceful.

The sun set and rise varies only a few minutes throughout the year. There is almost no difference between summer and winter. Watermelons, bananas and pineapples are available year round too. Oh! and coconuts! Lots of coconuts :)

We bought a hammock for 200 Baht. I hanged it in an "experimental" way. But it looks just fine and I've been using it since yesterday. Rob doesn't seem ready to use it yet; which results in me occupying it almost all of the time.

Here is a thing about hammocks. In my vision of heaven there are certainly a few. Their random and common existence here is one of the things I love most about Thailand. Thais are very creative when it comes to hanging hammocks around. I have seen them on balconies, in parks, at shops and markets. They are basically everywhere! Yesterday I saw a hammock hanged on the back of the taxi-pickup-tuk tuk-like thing. I thought the idea was brilliant.

Thai people are gifted when it comes to making things. They are very good at fishing, cooking, painting, tattoo and so on. They are simple, peaceful and self-sufficient. Almost all Thais in the South have their business in their houses. I get the feeling of walking into someones house as I step into a bookstore or a pharmacy. They have an amazing way of merging their daily life with what they do for a living. Even a Shakes and Sandwiches stand would feel like if your Thai buddy's Mom was cooking you breakfast at her kitchen at home.

There is a huge number of Thai people cooking all sorts of food on stands in the streets all over the country. Thai people barely cook at home. Not having a kitchen in an apartment is not unusual....

Sunset, the same day...

At sunset the wind stops and everything stands still. The absolute peaceful stillness blended in all tones of pink and purple on the sky feels like a magical farewell ceremony of nature to yet another day.

The Natural order of things and the harmony of their coexistence make me float with everything else around. I capture the joy of the moment of floating a lay-lo, facing the sky, watching the moon swallowed by the day light. The water so still, the skies bright blue. Every now and then a tiny wave washes my face, I can hear the singing of birds and the engine of a passing-by long-tail boat in the distance. Everything seems too good to be true. Yet, it is all real.

At night a million star twinkle in the dark blue sky. I can hardly spot any of the constellations I know. I can see a storm somewhere in the distance but I can't hear it. The palm tree the sea and the sky appear for a split second at a flash of lightning before everything is swallowed back by absolute darkness.

I'm watching the army of ants getting ready for our daily fight. Little bastards!

Vietnam'a Bombayı Ben Atmadım!!!

3 gündür Kamboçya’nın başkenti Phnom Pen’deyim yanımda Tayland'ta tanıştığım Robert ile Sarah, bir de Kamboçya'nın sınır kapısından yanına kattığımız Edward var. Edward hariç Vietnam vizesi için pasaportlarımızı seyehat ajentasına verdik. İngiliz pasaportlar tamam ama TC pasaport değil! Vize alınamadı hali ile de Vietnam planı gümledi. Onun yerine buradan Tayland’a dönmeye karar verdik. Edward burdan Laos ve Çin’e devam edecek.

Phnom Pen’in ağır bir havası var. Bugün S-21 hapishanesi ve Ölüm Anıtına gittik. Anıtın içinde sergilenmiş binlerce insan kafatası ve toplu mezarlar, hapsihanede ise hücreler, işkence aletleri ve ölen binlerce insanın portresi sergilenmişti. İnsanın insana yapabildiklerinin karşısında bir kez daha kanım dondu! Sonrası garip bir gündü. Hostele gidip üzerine uyudu herkes. Şoktaydık hepimiz, ağır bir gündü!

Yarın Tayland vizesi almak için elçiliğe gideceğiz. Son ücretsiz Tayland vizesi olacak bu. 4 Mart 2010 itibari ile 1 ayı geçen Tayland vizeleri ücretli oluyor. Pasaportların 5 gün içerisinde geri verileceğini duyunca yola pasaportsuz devam etmeye karar veriyoruz. Kuzeyde önce Kamboçya’nın en büyük ikinci şehri olan Battambang’a otobüsle ordan da nihayet Angkor Wat’a ulaşmak üzere nehirden tekne ile gideceğiz.

Kamboçya'dan İlk İzlenimler

Yolculuk tam olarak ne zaman başlıyor? Gittiğin zamanda mıdır gidişin başlangıcı? Öncesinde mi? Sonrasında mı? bilmiyorum! Tek bildiğim bir uçak biletim olmasa idi yola ne zaman çıktığımı hatırlayamacak olduğum. Arkada ne kalmıştı? Ne vardı geride? Ev dediğin bir yer var mıdır? Nasıl görünüyordu hergün geçtiğim sokaklar? Nerdeyse hatırlamıyorum hiçbirini. Ne garip bir şey bu! Sanki ömrüm hep böyle geçmiş gibi. Yoldaydım hep sanki, burlarda ya da ötede beride. Sanki biraz da öyle miydi? Mültecilik kafası!

He ne ise gerçekten bundan öncesine dair hayatla ilgili hafızamı silmiş gibiyim. Bir reset durumu! Ne komik! Giderken ellerim titriyordu, uçağa yürürken soğuk soğuk terledim, ayaklarım titredi, dizlerim boşaldı. Şimdi ise sanki hayatım burda geçmiş gibi hissediyorum. Ne saçma korkularla yaşıyormuşuz meğer, aslında kaybedecek ne az şeyimiz ve zamanımız var! İş bulmakmış, parasızlıkmış, faturaymış oymuş buymuş derken şimdiyi ne çok gelecek kaygısı ile mahfediyormuşuz! Baştan başlamak ise ne kadar kolaymış meğer. O bildiğimiz bütün kaygılar aslında korkularımızın bizi alıkoymasından başka hiçbir şey değil. Dünya her yerde dünya, insan her yerde insan ve hayat çok çeşitli yol ve şekillerlde olanaklı.

Şuan Kamboçyadayım. Sihanouk Ville denen bir sahil kasabasında. Buraya gelmeden önceki son 10 günümü Co Chang denen cennet adada geçirdim. Daha sonra ömrümü geçirebileceğim yeler listesine aldım ama yolcu yolunda gerek diyerek gene topladım çantayı çıktım yola. İngiliz iki kardeşle tanışmıştım Co Chang’ta. Onlarla beraber bir gece karar verip ertesi sabah soluğu Kamboçya’yı Tayland’a bağlayan kara sınırında aldık. Sihanouk Ville sınırdan araba ile 4 saat sürüyor. Yol boyunca neredeyse hiç beton bina görmedim. Başta çiftlik külübesi zanettiğim yapıların aslında insanların yaşadıkları evler olduğunu anladım. Muazzam bir ülke, müthiş bir doğa ve kötü yönetimin tipik bir örneği. Bir zamanların ihtişamını Ankgor Wat ile sergileyen gurulu Khmer halkı şimdilerde turistlerden dilenerek karın tokluğuna grurunu satıyor. Çocuğunu doyurmaktan aciz kimseler için gurur fazla pahallı bir lüks olsa gerek.

İnsanlar buraya gelip plajlarda güneşlenip, müthiş ucuzluğun keyfini çıkarp tatil yapıyorlar. Bu nasıl oluyor anlamaktan gerçekten acizim! Etrafında çocuk ve kadınlar kafalarında tepsiler ellerinde sepetler sürekli taciz edip bir şeyler satmaya çalışıyor. Belli ki o çocuklar okula da gitmiyor. Sabah 7’de kalktığımda ordalar, gece barda içerken de aynı çocuklar hala sokaktalar! Bunun gözüme batmasını engellemeyi çok isterdim ama etrafımda bunlar olup biterken oturup bikini izimi imha eteye çalışmaktan gerçekten acizim!!!

Sınır kapısında Sarah ve Robert’le işlemlerimizi tamamlarken Edward diyeAvustralyalı bir gezginle daha tanıştık. O da saflarımıza katıldıktan sonra çete tamamlanıp yola devam etti. Akşam Sihanouk Ville’e ulaştığımızda hava kararmış biz de artık yorgunluktan bayılmak üzere idik. Dolayısıyla önümze çıkan ilk ve en lüks yerde geceyi geçirmeye karar verdik. Bunun günahı günlük 20 dolar, denize sıfır ve konforu de pek bir yerinde olunca bir baktık 3 gündür burdaymışız. Bugün Kamboçyanın Başkenti olan Phenom Pen’e yola çıkma kararı alıp bileti de aldık. Yarın orda olcağız.

Sihanouk Ville aslında fena bir yer hiç değil ama Tayland’tan sonra burda denize giresim bile gelmiyor. Üstelik etrafta o kadar çok dilenen, bileklik ya da meyve satan çocuk, yanında taşıdığı sepetle manikür pedikür ağda hizmeti sunan kadın, bacaksız ya da kolsuz dilenen erkek varki en kalpsiz olan bile fazla dayanamıyor. Elinden bir şey de gelmiyor ya insanı gerçekten kahr ediyor. Keşki dünyayı kurtarabilseydim. Maksimum yapabildiğimiz çocuklara yemek ısmarlamak ya da pazara peşlerinden sürüklenip okul çantası ve üniforma almak. Ama bu da aslında o kadar yanlış ki. İki ucu boklu değnek. Çocuklar da bunu kullanıp tursitlere bir şeyler aldırmayı zaten böyle başarıyor. Ve aldıkça onlara bir şeyler dahasını ya bizden ya da başkalarından istemeye devam ediyorlar. Gidip bir yere bağış da yapılamıyor. Çocuklar adına çalışan kar amacı gütmeyen kuruluşun genel sekreterinin kara para akladığna dair dedikodular dolanıyor. En iyisi burlarda bir okulda gönüllülük esası ile ve karın tokluğuna bir süre çalışıp çocukların eğitimine direk katkıda bulunmak ama onun için henüz erken, şayet henüz dolaşma miadimi doldurmadım ve karar vermek için henüz çok erken.

Velhasıl kelam yarın Phenom Pen’e doğru sabah erkenden yola çıkmaca. Bir çanta toparlama faslı daha. Toplam mal varlığım bir sırt çantası iken hala ne çok şeyim var diye düşünmeden de edemiyorum...

Bilek

Chiang Mai'den otobusle Lampang - 2 saat
Lampang'tan "hızlı tren" ile Bangkok - 9 Saat
Bangkok'tan araba ile Trat - 5 saat
Trant'tan feribotla Ko Chang (Leam Ngop) - 45 dakika
Leam Ngop'tan Tuk Tuk ile Hat Nam (Lonely Beach) - 30 Dakika

Bu yolculuğu kesintisiz tamamladıktan sonra Lonely Beach'te Ingilizler tarafından işletilen Magic Garden'e ulaştık. Aynı gece sevgililer günü ve Çin yılbaşı münasebeti ile plajda dev parti vardı. Kaçırcak değilim ya ne uykusu, duş, yemek, parti.

Hesapta bir iki bira içecektim ama vodkalar kovalarda satılınca ve bir iki kovadan sonra kova paylaşımcılığı sarınca ortalığı gene ip koptu. Havaya zıplayan Lüb bileğinin üzerine 45 derecelik bir açı ile inince de bilek burkar. Bilek şişti karpuz kadar. Şimdi voltaren, buz, hindistan cevizi yağı, Thai masaj uygulamaları ve iyileşene kadar temebellik.

Ko Chang güney doğu sahilin batısında bir ada. % 75 oranla hala yağmur ormanları ile kaplı ancak oldukça popüler ve hızlı gelişiyor. Şimdilik hala büyük otel, tatil köyü gibi işletmeler yok. Çoğunlukla babmboo ve palmiye yapraklarından yapılma kulubelerden oluşuyor. Ortalık Ingiliz kaynıyor, gezginden çok tatilci, partici tayfanın uğrak yeri. Dün Long Beach'te denize girdim. Su üzücü şekilde kirliydi ama buralılar arasıra oluşan akıntılarda suyun plaja çöp taşıdığını onun dışındaki zamanlarda temiz olduğunu söylediler. Peh!

Buraya aşık olup yıllardır burada yaşayan çok yabancı var. Dinçat abi de 1,5 sene önce Türkiye'de inşaat işlerini batırınca döner yapmayı öğrenip dükkan açmış. Bir yandan progressive house dinlerken tavuk döner yemek ve bilardoo oynamak olanaklı hale gelmiş böylece.

Döner deyip geçmemek lazım, Thai yemeklerinin hayranı çok ama ben onlardan biri değilim. Sabah acı pılav yemek ile pek barışık değil midem. Ama yemek Tayland'ta kesinlikle sorun değil. Sokakta bir yığın yemek arabası var, suşi'den domuz sosis'e kadar herşey yenebiliyor. Yok illa kahvaltıda omlet yiycem derseniz de hertür Ingiliz, American, Denimarka vs kahvaltısı bulmak mümkün. Dinçat abi bizimle koyun peynirini, çemenini ve zeytinlerin yarın sabah kahvaltısında paylaşacak. Çay da demlerim çın çın içeriz dedi.

Güney tabi kuzeye nazaran çok sıcak ve nemli. Benim saçlara da bir çözüm bulmak şart oldu. Kıyamadım ördürüverdim. Böylece hippi gezgin modasına da katılmış olduk.

Bugün bizimkiler tekne turuna gittiler. Cıvar adaları dolaşıp şnorkelle dalcaklar. Ben burda kaldım ayak bileği bakımı, günlük tutmaca, foto çekmece ve bardaki Puk'la Thaice dersi. Bir ara da ayak masajı ve plaj.

Chan rak teu :) (I Love you)

Nothing like a cold beer on top of a mountain

I asked people around about the date but no one is sure! I love this!

After a three hours walk up mountain we arrived at the Lahu mountain tribe village. The view is fantastic. The forest is incredible!

Right now I’m chilling inside my pink net which separates my mattress from the 10 others next to it in this one room bamboo shack! I’m waiting my turn for a Thai massage

from a Luhan Tribe lady; my muscles are

crying for it after all the climbing we did today. We are a group of 11 people from different countries and we have an extremely fun Thai guide called Jack! He prefers us calling him Captain Jack! We are all to sleep in the same room and eat together for the next two days.

Before we took off for a 3 hours- 8 KM hike, we had an elephant ride at the elephant park near the river. Those who dared were allowed to ride on elephant necks; “No thanks! Not me!” Instead I voyaged at the carriage and enjoyed feeling like an Indian Queen! Yet this did not save me from being sprayed with the water Mr. Elephant sucked from the river! The queen was covered with Elephant spit!

A baby elephant came along through the whole trip, apparently one of the elephants we were riding was his mother. Watching the baby elephant swimming in the water and rolling in the mud was like nothing I’ve seen before.

On the way to the elephant park earlier today we visited the village of the Long

Neck Tribe. That was a real disappointment. You basically pay 500 Baht to see people and take pictures of or with them as if they were in a zoo. I couldn’t shake the thought of the forced smile of the women with rings on their necks for the rest of the day. I really didn’t like the fact that there was a church inside the village! I couldn’t help saying: “O

h! Not you again?!”, out loud, as I saw Jesus on a the cross inside the little bamboo church.

We were told that the women of the tribe wore the rings to protect their necks from tiger bites or because the leader of the tribe came up with this genius idea as a way of identifying beautiful women and keeping them in the village as it would be impossible for them to live with them necks anywhere else.

I certainly like the Luhan Tribe village better. It is real. I’ve found out that there is no school here; the kids with rich families go to some other distant village to study. The rest of the kids either learn from them or basically get no education. I spoke to the guide and he said the head of the tribe would welcome the idea of me staying and teaching the kids for a few months given that I solve my migration issues with authorities, and that they would provide me with food and shelter. I note this down to be considered as an alternative later on, perhaps in a few months.

Tomorrow we go rafting at the river then we head back to Chiang Mai. I will go to the Monk Chat point in Wat Chad Du Lueng to find more about the possibilities of staying at some temple and practicing meditation for a few days.

A woman dressed in a colorful dress with bells hanging from her skirt has just opened my net and asked me to get ready for my first Thai massage...

So far so good

Henuz geldigimden beri bir yerimde durup elimin altinda internet olup yazma sansim olmadi. Daha online gezi gunlugu, blog, 8 GB SD hafiza karti, online album vesaire gibi islere kalkiscam ama yok fil sirtinda dolas, daga tirman, gece ic sic derken bir turlu kicimin ustune oturamadim:)

Ilk gun Bangkok'a indikten iki saat sonra kendimi bir koltuk surfculeri partisinde buldum! Evin duvarlari grafiti kapli, salonda bilardo masasi, DJ'ler, tas Asyali hatunlar, sinirsiz alkol tuketimi, yuzme havuzunda iccamasirlari ile yuzmece vs.... nerde oldugumu algilayamamak bir yana dursun sanki bana hosgeldin partisi yapar gibiydi Bangkok :) Sokaga sabahin 6isinda cikip kizilkayalar yerine baktim cekik gozluler minik arabalar ve kucuk plastik torbalarla yesil mangolar, anansili tavuklar, cubukta kizarmis domzular vs satiyorlar, dedim ben iyisi bunun ustune bir uyumak!

2 gun daha Bangkok'ta kaldim. Birinde Bangkokun 1 saat disindaki yuzen pazara gittim. O gece Khao San'da ufak capli bir alkol tuketimindan ve bir birlesmis milletler toplantisinda sonra :) ertesi gun butun gunu havuz basinda yeme-icme,kakara-kukara derken gecirdim.

Bu sirada en az 40 kisi ile tanistim, herkes bir yerlere gidiyor; bir yerlerden gelmis, daha gidecek, birileri ile bir yerlere gitme planlari yapiliyor, birileri oraya boyle gidin burda bunlar oluyor yok ordan orya gidilmiyor falan derken benden soylemesi burada dunya baska bir eksende donuyor, zaman farkli isliyor...cabuk desem degil, hizli desem hic degil, tam kivaminda dolu dolu diyesim geliyor:))

Neyse efenim 8'inde Ozan ile Edgar geldiler Bangkok havalaninda bulusup beraber kuzeye, Chiang Mai'ye uctuk, orda onun Thai arkadasi Wii ile bulustuk, bir gece Chiang Mai'de kalip gene hooop Ozan geldi partilemecesinden sonra ertesi sabah zorlukla kalkip Lampang'a gectik:) Yolda fil parkina ugradik fillere bindik filam (sahane hayvanmislar ya ilk defa gormek o kadar fili bir arada binmek ne ooofff:))) yolda bir tapinak da patlatip ustune Lampanga vardik.

Lampang'ta Wii'nin saray yavrusu evinde kaliyoruz. Ev'de kimse yasamiyor, ailesi sehir merkezine yakin baska bir evde kaliyor. Aksam Wii'nin annesinin evine yemege gitmece -o ne tas anne bu arada demeden gecememek-Wii'nin babasi da Libya'da Sirte'da falan!!

Iki gundur dagda idim. Once fil sirtinda ormanda, nehir kiyisinda bir tur. Minik fil yavrusu yanimizda tepindi durdu nehirde hopladi zipladi. Bizim fil muz vermeyince gitmiyor hatta tukuruyormus adi ya!! Ardindan 8km, 3 saat dik tepelik ormanin icinde arazi tirmandik Luhan kabilesinin yasadigi yere ulastik. Yolda muz bahceleri, selalaler....Manzara yukardan sacmalik derecesine guzel, gece hayatimda hic gormedigim kadar yildiz! Dus adina yanda bir bamboo kulube var musluktan erimis buz akiyor:) Dustan sonra bamboo evin icinde kabile kadinlari mum isiginda Thai masaji yapiyor (6 TL!!)

Kebileden iki tane super komik ve sirin adam bize yemek yaptilar. Yemekten sonra kabilenin tarihini, dilini anlattilar, iplerle oyunlar ogrettiler. Cocuklar gelip sarki soylediler. Bu arada ekipte 11 kisi vardi hepsi mi birbirinden guzel. Tayland ister gezgin ister yerli dunyanin en guzel insanlari ile dolu.

Gece hep beraber birbirinden sinekliklerle ayrilmis yataklarda uyuldu. Sabah erken bir kahvaltidan sonra yine yurumece. Selalede yuzme; nehirde rafting ustune sal keyfi oh bi de yemek' sonra donus...siki durun bunlarin hepsi 80 TL!!

Ozzy ile kankasi hatun yaptilar tabi dagda, gencler bu gece Chiang Mai'de egleniyor disarda ama bu gece benden buraya kadar. Ilk defa bir firsat bulup bir seyler karalamaca internet vs...ustune de uzun bir uyku cekmece! Bir haftadir nerdeyse hic durmamisim!!

Oldu oldu...fistik gibi oldu

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHHHH BE:)))

Me @ Couchsurfing

I love travelling more than anything else in life! I basically want to go everywhere! The skies are not the limit I also wanna go to Mars, I seriously do:=)

What I like most about travelling is the strange things that happen and the inspiring people I always meet along the journey! I love chasing history of people and cultures so hell yeah I will not miss a sight or a museum! I love staying at places I like longer until I get the sense of it and meet its people and get involved in its everyday life until its real! I love living with no strings attached and being able to leave whenever I feel like it! Random is perfect and less is more:=)

I enjoy learning languages and I'm good at picking them fast! I'm a party animal:) I love dancing and I could start a party in a dead bar all alone:=) My friends call me a social butterfly, I love having parties at my place! I just found out that my neighbor in Istanbul was a belly dancer when she knocked my door at 00:00 and rocked my New Year party:=)

I love people. Yet, I'm always ready to escape the crazy city life, get lost in the wild and enjoy peace and silence! I'm in love with the mountains. I used to think they were Gods when I was a kid! "Into the Wild" changed my life! Lonely planet took all my money:) I could do without a mobile phone forever, yet I do have one!

I highly respect other peoples opinions but when it comes to making my own life decisions I just follow my intuitions and take action regardless of how crazy people around me might think my decisions and actions are! I consider words like "freak" and "nuts" compliments! I do my best to take responsibility of my own actions to avoid regret and I truly believe that the worst regret is not that of things one did but rather those one did not!

Life is a long fun journey of discovering the world without and the world within! I can die today, yet I would love to live forever:=) I don't believe in nations and I consider myself a human, a nomad and a world citizen! I hate politics yet I can't help following every now and then! I stopped watching TV 9 years ago! I don't believe in any God's or religions and if I had to take an oath upon some book that would have been "The Origin of Species"!

No strings attached!!

Sinai çölünde, Kızıl Denizin kıyısındaki kumların üzerinde bir kahvede, kapkara dişlerine rağmen yürek ferhlatan bir gülsemeye sahip bir bedevi el falıma bakma konusunda ısırar etti. Gümüş sinide Kakuleleli bir kahve ikram edip, palmiye çardağın altına oturtup avucumu avucunun içine yerleştirdi ve dedi ki:

....Hayattaki herşey birbirine, görünmeyen, paralel ipliklerle bağlı, birbirine paralel giden bir süre ince, şeffaf iplik...

...senin hayatını bağlanayan bu iplikler bu aralar epey içiçeler; düğümlenmiş, birbirlerine karışmışlar...

...ama bunu sen istemişsin... ipliklerinin hepsini birbirlerine katmışsın! Bilinçli bir şey bu!....

...İpleri birbirlerine kattın bir süre de öyle kalsınlar istiyorsun! Daha sonra tekrar hepsini teker teker yoluna koymak üzere... daha renkli ve daha akıcı!

Gitmek istiyorsun sen... Sadece gitmek için, iyi git madem!!

Çok sıkılmışsın maskelerden! Yüzlercesini takıyorsun hergün, üstelik iyi de taşıyorsun, ama artık çok sıkılmışsın! Maskelerin ile kendi gerçekliğinin arasında sıkışmışsın... çıkmak istiyorsun, hepsini çıkarmak istiyorusn! İyi çıkar madem!

Gülmsedi...sonra elimi bıraktı!

Elimi bıraktığı an ve sonrasında günümün geri kalanı epey garipti! Bütün gün ortalıkta bir bulutun üzerinde seyredercesine süzüldüm! Kendimi ve etrafımı kristal bir fanusun dışından izeledim bütün gün!

Gerçekte iflah olmayan analitik, şüpheci tavrım bu tür falımsı safsatamsı işlere pek prim vermez! Ancak bu bedevinin söyledikleri benim kendi sözlerimdi! Bunlar benim, bu nerde başlayıp nerden biteceğini bilmediğim süreçte, kendi kendime söylediklerimin özetinden başka bir şey değildi! İpler, maskeler, seçilmiç kaos, gitmek, vs...!

Çölden döndüm. İşimden istifa ettim. Tazminatımı aldım. Evimi başkasına devr ettim. Eşyalarımın çoğundan ya kurtuldum ya da depoladım. Alınabilecek en büyük sırt çantasını aldım ve bir fotoğraf makinası edindim. Haritalarım, not defterlerim, yolda okunacak kitaplarım hazır! Bilet tamam! Pasaport tamam! 05.02.2010'da saat 18:20'de Bangkok'ta oluyorum.

Plan şimdilik bu kadar....sonrası rengarenk! Bu günü kaç sene bekledim acaba? İşte oluyor:) Bir Gün Sendromunun en fanatik olduğum maddesi :)

Amaç maksimum zaman kalabilmek, ideali 6 ay! Tayland, Laos, Kamboçya, Vietnam!

2010 fantazisi 10 ay yaz olduğuna göre de mosonlar başlarken güneşli yerlere doğru yol almaca....

Artık başlasın.... :)